De ICE-campagne groeide in populariteit na de terreuraanslagen in Londen van 7 en 21 juli 2005. Hierdoor werd soms beweerd dat het ICE-concept werd gelanceerd naar aanleiding van deze terreuraanslagen, maar dat is echter fout: de campagne was reeds enkele maanden voordien opgestart. Al gauw zou het idee ook bijval krijgen bij andere paramedische diensten, zoals de Welsh Ambulance Service NHS Trust en de Welsh Assembly (de deelregering van Wales in het VK). Volgens Bob Brotchie zou het ICE-concept zich zelfs in datzelfde jaar nog verder verspreid hebben buiten de Britse grenzen, en ook ingang gevonden hebben in Australië en de Verenigde Staten. Enkele jaren later, in 2007, werd het concept tevens geïntroduceerd in Nederland op advies van het Korps Landelijke Politiediensten (KLPD), en startten telecombedrijven Telfort, Hi en KPN hiervoor een campagne op. In 2009 lanceerden een aantal ambulancediensten in Nederland opnieuw een oproep om gebruik te maken van ICE, en werden er ook in België initiatieven in die richting genomen door de federale overheid via het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid (BIVV), het Vlaams parlement, een aantal gemeentebesturen, OCMW's en politiezones.

Wordt het ICE-concept dan effectief door alle hulpverleners gebruikt? Volgens een aantal gemeente- en stadsbesturen, OCMW-diensten, het Rode Kruis en andere verenigingen en organisaties in elk geval wel, maar zij hebben bijna allemaal de circulerende tekst (of een gedeelte ervan) letterlijk gepubliceerd. Andere organisaties zijn voorzichtiger met hun woordkeuze, en geven aan dat het geen officiële overheidscampagne betreft, en dat er geen verplichte protocollen daartoe zijn. De website ikEHBO.nl merkt tevens terecht op dat het niet de ambulancediensten zijn die bellen, maar wel het ziekenhuispersoneel. De Ambulancezorg Nederland (AZN) noemt de circulerende tekst zelfs een "hoaxmail" en geeft aan dat, hoewel ze het ICE-concept een goed idee vinden, dit niet zelf promoten. Tevens bevestigen ook zij dat het de primaire taak van de hulpverlener is om acute zorg toe te dienen aan de patiënt, het opsporen en contacteren van mensen gebeurt pas achteraf in het ziekenhuis. Sommige Engelstalige kettingmails worden verspreid in naam van de Australische Ambulance Service of New South Wales, maar zij gaven reeds in 2008 aan dat de e-mail niet van hen afkomstig was, en waarschuwen om voorzichtig om te gaan met contactinformatie omwille van vertrouwelijkheidskwesties.

Wij gaan niet zover als het bestempelen van de circulerende tekst als een hoax, maar het is niettemin wel belangrijk om te begrijpen dat het ICE-concept geen internationaal officieel gebruikte methode is door hulpverleners. Er is natuurlijk niets mis met het toevoegen van ICE-nummers aan de telefoonboek van je mobiele telefoon, zolang je onthoudt dat hulpverleners niet verplicht zijn er gebruik van te maken. Het is dus mogelijk dat ziekenhuispersoneel je ICE-nummers zal aantreffen en proberen te contacteren, maar het is evenzeer mogelijk dat zij niet met ICE vertrouwd zijn en deze nummers dus gewoon negeren. In de praktijk is gebleken dat politie, brandweer en ambulancediensten in Nederland vrijwel nooit gebruik maken van ICE-nummers. Dit hoeft je er natuurlijk niet van te weerhouden om toch ICE-nummers in je mobiele telefoon op te slaan, maar zelfs dan zijn er een aantal zaken die je vooralsnog in je achterhoofd moet houden, zoals we hieronder aangeven.